λαριναίον

λαριναῑον (Α)

(κατά τον Ησύχ.) «λαριναῑον κύρτον

οἱ ἁλιεῑς τὸν ἐκ λε(υ)κέας ἢ μέγαν».

[ΕΤΥΜΟΛ. < λάρινος + κατάλ. -αῖον (πρβλ. λιμν-αίον, μελισσ-αίον)].